foto boven: de deelnemersgroep

Het weekend van 20, 21 en 22 oktober 2023 zijn wij weer met een groep jongeren uit heel Nederland naar het Franciscanessenklooster te Thuine in Duitsland geweest voor het roepingenweekend van het bisdom Groningen-Leeuwarden. Ik ben zelf 1 keer eerder mee geweest in 2021.

Het programma begint op vrijdagavond bij aankomst bij het klooster. Na onze spullen in de kamers te hebben gelegd starten we met een simpele broodmaaltijd. Na deze maaltijd is het tijd om kennis te maken met de groep. We waren met 19 jongeren, Johan, Gwen, pastoor Tjitze en de bisschop. Het is leuk om met zo veel verschillende jongeren van alle leeftijden en uit verschillende plaatsen samen te komen. Na deze voorstelronde is het tijd voor de eerste getuigenis: Franciscaan Jan Vermaat. Hij vertelt over zijn roeping tot het religieuze leven. Ik vond dit persoonlijk een heel mooi en open verhaal.

Op de zaterdag hebben we altijd een volle planning. We beginnen de dag om 6:30 uur in de grote kerk bij de zusters voor de mis. Ja dit is erg vroeg maar zeker de moeite waard. Je zit tussen de zusters in een prachtige kerk de mis bij te wonen. Dit is een hele bijzondere ervaring! Hierna was het tijd om te ontbijten en het ochtendgebed in de kapel van het gastenverblijf. 

Dan is het tijd voor de tweede getuigenis van pastoor Peter Stiekema. Dit was wederom een mooi en open verhaal over zijn roeping. Het raakte ons één voor één. Het was geen standaard verhaal maar wel heel eerlijk en dat maakte het zo bijzonder. Ik moest hier persoonlijk wel even van bijkomen om het allemaal te laten bezinken. Gelukkig kon dit en bespraken wij dit verhaal onder andere in kleine groepjes.

Na de warme lunch kon je even een uurtje rusten of bij de Mariagrot de rozenkrans bidden. Ik ben even gaan liggen en viel binnen no time in slaap. Je moet je voorstellen dat er veel op je af komt dit weekend en dat je tijd nodig hebt om alles te laten bezinken. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, maar ik kon wel even wat slaap gebruiken 😊

Het was tijd voor de derde en laatste getuigenis. Voor mij persoonlijk degene die mij het meeste heeft geraakt. Dit ging over het pasgetrouwde koppel Koen en Diana. Wij kenden hen al vanuit de roepingenavonden in Heereveen. Zij vertelden hun liefdesverhaal en hun weg naar het huwelijk en daarbij alle hobbels op de weg die zij tegen kwamen. Diana is als Colombiaanse katholiek opgevoed en Koen als niet-gelovige. Hoe zij hiermee zijn omgegaan en hun weg hebben gevonden heeft mij diep geraakt, maar ook hoop gegeven. Na hun verhaal konden we even na praten met een bakje koffie of thee met een heerlijk stuk gebak.

Een vast onderdeel van het roepingenweekend is de stilte wandeling. Het klooster ligt in een prachtige omgeving waar je heerlijk kunt wandelen en tot rust komen. Tijdens deze wandeling loop je alleen in stilte en krijg je van de pastoor of bisschop een tekst mee om over na te denken. De wandeling duurt ongeveer één uur en bij terugkomst ga je in stilte verder tot we het avondgebed gaan bidden. Dit is een bijzondere ervaring waarin je nader tot jezelf komt en puur met je geloof bezig bent. Ik ben na de wandeling naar de Mariagrot gegaan en heb de rozenkrans gebeden.

De laatste avond is aangebroken. Na de broodmaaltijd is het tijd voor de avond van barmhartigheid en de pubquiz. Tijdens de avond van barmhartigheid is er een mogelijkheid tot biechten of een gesprek met de bisschop, pastoor Tjitze of pastoor Mielnik. We komen in stilte de kerk binnen en iedereen gaat zijn eigen weg. Dit was heel mooi om te zien. Ik ben de rozenkrans gaan bidden. Ik merk dat ik dit een hele fijne manier van bidden vind die mij rust en houvast geeft. Persoonlijk heb ik nog nooit gebiecht. Ik had hier niet echt iets mee. Maar tijdens het bidden kwam er een gevoel naar boven dat ik nog niet eerder had gehad. Dit valt niet te omschrijven. Ik ben gaan biechten. Dat was  voor mij een drempel om over te gaan, maar ik ben erg blij dat ik het gedaan heb. Ik voel mij verbonden met God en mijn geloof. Voor iedereen is deze avond een heel persoonlijk moment. Ik heb het gevoel dat ik dichter tot mijn geloof ben gekomen. Na mijn biecht ben ik nog een hele tijd bij de zusters gaan zitten in het kleine kapelletje aan de zijkant van de kerk. Hier zitten altijd twee zusters te bidden bij het allerheiligste Sacrament in de monstrans. Ook dit kan ik niet in woorden omschrijven hoe bijzonder dit is. Het geeft rust. Bij mij eindigde deze avond van barmhartigheid met een warme douche en een heel rustig gevoel.

Je zag het zo net al staan, een pubquiz. Jazeker, ook dit is een vast onderdeel van het weekend. Gezellig met elkaar de strijd aan gaan. Wij als Pastagroep hadden er alle vertrouwen in om weer te gaan winnen! Dus we gingen ervoor! Johan had weer zijn uiterste beste gedaan. En na een spannende en gezellige avond wonnen wij weer de pubquiz!

Op zondag mochten we iets langer blijven liggen. Na het ontbijt zijn we naar de begraafplaats gegaan van het klooster waar de oprichtster van het klooster ligt begraven. Na een gebed en een wandeling door de tuinen van het klooster was het tijd voor onze eigen mis in de kapel van het gastenverblijf. Hierna kregen we als verrassing nog een verhaal te horen van Zuster Pauli uit Indonesië. Zij sprak over haar missie. Dit was wederom een heel inspirerend verhaal. Het weekend is bijna tot zijn eind gekomen. We aten nog een warme lunch en toen was het tijd om onze koffers in te pakken. We sluiten het weekend af bij de Maria grot. Hier bidden we de rozenkrans en kregen wij de zegen. Na de groepsfoto ging iedereen weer zijn eigen weg richting huis.

Ik heb voor de tweede keer dit roepingenweekend meegemaakt. Twee keer met verschillende mensen, verschillende getuigenissen en verschillende gevoelens. Dit weekend brengt mij dichter bij God en mijn geloof. Ik ben dankbaar.

Isa Brinkman – 25 Jaar – Uit Stiens